“Ik was bang om iets ernstigs te mankeren, bang om dood te gaan” | Karin (43)

Angstgevoelens zijn een normaal onderdeel van het menselijk bestaan, maar wanneer deze gevoelens escaleren tot onbeheersbare angstaanvallen, kan het zoeken naar de onderliggende oorzaken een ontmoedigende reis zijn.

Karin, 43 jaar, vond na veertien jaar vol onverklaarbare klachten en intense angstaanvallen eindelijk opheldering en verlichting dankzij de hulp van een Care for Women specialiste. Ze deelt haar verhaal in de hoop het bewustzijn over de impact van hormonen op geestelijke gezondheid te vergroten en anderen die soortgelijke ervaringen doormaken te steunen.

”Het begon allemaal veertien jaar geleden. Ik kreeg opeens allerlei klachten. Eerst last van mijn maag, toen een blaasontsteking. Ik voelde me niet lekker. We waren pas verhuisd en ik was daarna bevallen van een dochter. Het ligt dááraan, dacht ik, dat ik niet lekker in mijn vel zit. Het gaat wel weer over als ik eenmaal gewend ben aan de nieuwe situatie, maar het werd alleen maar erger. Ik kreeg steeds meer gekke dingen.

Ik was in de supermarkt toen ik opeens hartkloppingen kreeg en tintelingen in mijn linkerarm en gezicht. Mijn borst verkrampte. Het gaat niet goed met me, dacht ik. Ik raakte in paniek. Zwetend en duizelig liep ik te bibberen achter het winkelwagentje, met mijn kind erin. Het was heel angstig. Ik bleef dicht naast de schappen lopen om me ergens aan vast te kunnen grijpen. ‘Help, wat gebeurt er met me?’, ging het door me heen. Ik was bang om iets ernstigs te mankeren, bang om dood te gaan.

“Je mankeert niets, alles is goed”, zei de dokter. Maar ik kreeg steeds vaker van die angstaanvallen. Trillend en zwetend zat ik soms in de auto. Ik voelde me dan heel kwetsbaar: Misschien val ik flauw of rijd ik ergens tegenaan met dat kind achterin. Ik draaide dan alle raampjes open. Of ik begon hard te zingen om mijn angst te overschreeuwen. Ik praatte op mezelf in: “Er is niets met je aan de hand, Karin.”

Als dat je een paar keer is gebeurd, word je bang om in de auto te stappen. Ik kreeg angst voor de angst. Ik durfde op een gegeven moment zelfs de straat niet meer op. Dat was heel erg. Ik gíng wel. Ik kleedde me netjes aan, deed lippenstift op, oorbellen in. Niemand zag wat aan me. Maar ik was als verdoofd.

In die tijd ben ik twee heel goede vriendschappen kwijtgeraakt. Met één vriendin was ik al tien jaar bevriend, en met de ander twintig. Ze vonden mij een aansteller. Ook in mijn huwelijk gaf het spanningen, want mijn man snapte ook niets van mijn klachten. Het onbegrip dat mensen hebben als je psychisch iets mankeert, dat is zo erg. Ik heb allerlei dokters bezocht, psychologen en specialisten. Maar nooit werd er een oorzaak gevonden. Totdat ik twee jaar geleden bij de Care for Women specialiste terechtkwam. Na al die jaren kon ik eindelijk mijn verhaal en emoties kwijt en kreeg ik duidelijkheid. Mijn klachten kwamen door de verandering van mijn hormonen. Die versterkte de angst. Dat te weten was een verademing. Er is wél wat met me aan de hand, dacht ik, ik ben niet gek.

Het gaat nu stukken beter met mij. Ik krijg nog steeds af en toe een angstaanval, maar ik weet nu hoe ik ermee om kan gaan. Ik heb geleerd hoe ik rustig kan blijven ademhalen en ik ben niet meer bang om dood te gaan. Maar het onbegrip nekt me nog steeds. Vooral het verlies van mijn vriendinnen heeft me veel pijn gedaan. Daar ben ik nog steeds heel verdrietig over.”