“Het taboe doorbreken: mijn reis naar openheid over PMS.” l Carmen (25)

Er was een tijd dat ik mijn PMS-klachten probeerde te negeren. Elke maand opnieuw kwam die golf van vermoeidheid, prikkelbaarheid, pijnlijke borsten, eetbuien en die ene huilbui die zogenaamd ‘uit het niets’ kwam. Maar ik dacht: “Dit hoort er gewoon bij. Het is nu eenmaal vrouw-zijn, toch?” En dus zette ik door. Want dat is wat we geleerd hebben, niet?

Toen ik eindelijk besloot hulp te zoeken, liep ik tegen een muur op. De eerste huisarts die ik sprak – een oudere man – zei letterlijk: “Tja, dat is nu eenmaal onderdeel van je cyclus. Neem anders een paracetamol en probeer wat meer rust te nemen.” Ik knikte braaf, maar binnenin kookte ik. Hoezo ‘gewoon rust nemen’? Alsof ik dat niet alleen geprobeerd had. En alsof mijn klachten, die mijn dagelijks leven echt beïnvloeden, niet serieus genomen hoefden te worden omdat ze hormonaal waren.

Ik probeerde het ook bespreek te maken in mijn omgeving. Bij vrienden, collega’s, familie. Sommigen reageerden begripvol. Mijn moeder herkende het van vroeger, een vriendin bekende dat ze soortgelijke klachten had maar zich er altijd voor schaamde. Maar vaak kreeg ik ook reacties zoals: “Ach ja, hormonen, daar moet je gewoon even doorheen.” Of: “Als je dat woord al noemt, nemen mensen je toch niet meer serieus.” Dat raakte me meer dan ik dacht. Het voelde alsof mijn klachten en daarmee ook mijn gevoelens niet legitiem waren. Omdat ze ‘hormonaal’ waren.

Toch gaf ik niet op. Iets in mij bleef zeggen: Dit mág je bespreekbaar maken. Dit verdient aandacht. En dus begon ik me erin te verdiepen. Ik volgde accounts over hormonale gezondheid, las boeken, begon mijn cyclus bij te houden. En langzaam begon ik het ook steeds vaker te benoemen. Niet alleen in mijn dagboek of in gesprekken met vriendinnen, maar ook op mijn werk. Wanneer ik een slechte dag had, durfde ik voorzichtig te zeggen: “Ik heb last van PMS vandaag, dus als ik wat stiller ben, weet je waarom.”

En weet je wat? Die eerlijkheid werkte bevrijdend. Mensen begonnen anders te reageren. Er kwam meer begrip. Ik kreeg berichtjes van collega’s die vroegen hoe het met me ging of vriendinnen die zeiden: “Wat fijn dat je dit deelt, ik voel me ook vaak zo, maar durf het niet te zeggen.”

Het heeft even geduurd, maar ik ben erachter gekomen: er is kracht in kwetsbaarheid. Door open te zijn over iets wat zóveel vrouwen meemaken, doorbreek je een stukje van dat stille taboe. Je laat zien dat het oké is om hierover te praten. Dat je niet ‘zwak’ bent omdat je lichaam reageert op hormonale schommelingen. Je bént menselijk.

Mijn PMS-klachten zijn er nog steeds, maar die manier waarop ik ermee omga is veranderd. Ik voel me gesteund, ik voel me gezien. En misschien nog wel het belangrijkste: ik neem mezelf serieus. En dat is het eigenlijk de grootste verandering van allemaal.

Dus als jij je herkent in mijn verhaal: weet dat je niet alleen bent. Blijf praten, blijf vragen stelle, blijf delen. Want jouw verhaal verdient het om gehoord te worden.